Po raz kolejny zapraszamy was na jedyny taki segment o FC Barcelonie, w którym opisujemy najważniejsze wydarzenia z historii Klubu dzień po dniu. Retro Barçę przygotowuje Kacper Wrzesień, jeden z największych kolekcjonerów bordowo-granatowych gadżetów w Polsce. Raz w tygodniu w poniedziałek publikuje swój przegląd w ramach cyklu Retro Barça. Zapraszamy!
18.01.1971
W Santpedor urodził się Josep Guardiola y Sala. Karierę juniorską rozpoczął w Gimnàstic Manresa skąd (dzięki skautowi Oriolowi Tort) w czerwcu 1984 roku przeniósł się do zespołów młodzieżowych FC Barcelony. Z powodu skromnych warunków fizycznych początkowo nie wiązano z nim przyszłości w La Masii, jednak opinia Johana Cruyffa i testy medyczne, według których chłopak miał mierzyć 180 cm zmieniły podejście klubu.
Swój debiut w pierwszej drużynie zaliczył 16 grudnia 1990 roku w wygranym 2:0 spotkaniu przeciwko Cádiz CF. W pierwszym sezonie rozegrał jeszcze cztery spotkania i zakończył go zdobyciem mistrzostwa Hiszpanii. W sezonie 1991/92 do kolejnego triumfu w rozgrywkach ligowych dorzucił pierwszy w historii FC Barcelony Puchar Europy! 20. maja 1992 roku na Wembley, przeciwko zespołowi Sampdorii w 113. minucie Guardiola zastąpił Alexanko. Przez cztery pierwsze sezony FC Barcelona z Guardiolą w składzie cztery razy wygrywała rozgrywki ligowe. Po odejściu z klubu José Maria Bakero w 1997 roku przejął on opaskę kapitańską. W tym samym sezonie jako kapitan wygrał Pucharu Zdobywców Pucharów pokonując w finale Paris Saint-Germain. W kolejnym sezonie FC Barcelona zdobyła dublet w rozgrywkach krajowych jednak Pep zaliczył zaledwie 6 meczów z powodu kontuzji, które trapiły go cały sezon od spotkania eliminacyjnego w Lidze Mistrzów ze Skonto Ryga. Po operacji, która odbyła się w Finlandii zawodnik wrócił do gry dopiero w czerwcu, po sześciu miesiącach rekonwalescencji.
11. kwietnia 2001 roku ogłosił na konferencji prasowej, że po 17 latach (wliczając czas spędzony w juniorach i rezerwach) opuści drużynę FC Barcelony, a swoją decyzję motywował chęcią poznania innych lig oraz kultur. W rzeczywistości zawodnik czuł się niedoceniany, odszedł zanim sam został do tego zmuszony. Ostatnie spotkanie w barwach blaugrana rozegrał 22. czerwca 2001 roku przeciwko Celcie Vigo. Jego licznik zatrzymał się na 378 występach i 11. bramkach w Dumie Katalonii. Jego kolejnym przystankiem w karierze była Brescia Calcio mimo, że miał propozycje z wielkich klubów.
Dwa lata po opuszczeniu FC Barcelony powiedział „Opuściłem Barcelonę, gdyż już nie czułem wielkich emocji, wchodząc do szatni klubu każdego dnia. Przez 17 lat zawsze czułem wielki entuzjazm, ale pewnego dnia to się zmieniło i zrozumiałem, że to czas żeby odejść”. 21. października 2001 roku po spotkaniu z zespołem Piacenzy Guardiola został poddany kontroli antydopingowej, która dała wynik pozytywny. 24 stycznia 2002 został zdyskwalifikowany na 4 miesiące. Z zarzutów niedozwolonego wspomagania nandrolonem został oczyszczony 6 lat później, w październiku 2007 roku. W czerwcu 2002 roku skorzystał z propozycji kontraktu z zespołem AS Romy prowadzonym przez Fabio Capello ale z powodu braku chemii z trenerem postanowił w lutym 2003 roku powrócić do Bresci. Po zakończeniu sezonu pozostawał bez klubu jednak trenował w Ciudad de Murcia pod okiem swojego przyjaciel Juan Manuel Lillo.
W 2003 roku podpisał kontrakt z katarskim Al-Ahly, gdzie występował przez dwa sezony. W 2005 był bliski przejścia do Argentyny jednak negocjacje z River Plate zakończyły się niepowodzeniem. Postanowił przenieść się do Meksyku, a dokładniej do zespołu Dorados de Sinaloa za namową swojego przyjaciela Juana Manuela Lillo. Był to ostatni klub w jego piłkarskiej karierze. W reprezentacji Hiszpanii grał od 1992 do 2001 roku. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w 1994 oraz Mistrzostwach Europy w 2000. Gdy tylko mógł grał dla reprezentacji Katalonii, która nie jest zrzeszona w FIFA i rozgrywa tylko spotkania nieoficjalne. O swoich występach Guardiola powiedział „Tu się urodziłem, tu mieszkam, dla tych ludzi gram. Zostałem tak wychowany, że nie mogę nie pamiętać historii mojego kraju, ani nie czuć tego, co inni ludzie stąd. Dla mnie jest to więc zaszczyt być w reprezentacji Katalonii, tyle że może ona grać wyłącznie mecze towarzyskie”.
W lipcu 2007 roku powrócił do FC Barcelony w roli trenera zespołu rezerw, zastępując na tym stanowisku Quique Costasa. Był to czas kiedy w klubie panowała nienajlepsza atmosfera, do tego stopnia, że jego zaprezentowanie umknęło nawet katalońskim mediom. Podczas swojej prezentacji powiedział
„Nie liczy się to, kim byłem jako piłkarz. Jako trener jestem nikim i zaczynam od zera. Tylko zwycięstwa dadzą mi wiarygodność. To jedyny sposób żebym mógł się rozwinąć jako szkoleniowiec. Naszym priorytetem jest dalsza produkcja piłkarzy pierwszej klasy, ale jeśli nie będę wygrywał i nie awansujemy do drugiej ligi, to nie będę mógł tu dalej pracować. Tak to działa”
5. maja 2008 roku media podały informację, że Pep Guardiola zastąpi Franka Rijkaarda na stanowisku trenera pierwszego zespołu od sezonu 2008/09. Katalończyka w drużynie rezerw zastąpił Luis Enrique. Warto powiedzieć, że Pep nie był faworytem do objęcia posady, a wśród kandydatów wymieniano takie nazwiska jak Laurent Blanc, Michael Laudrup, Arsene Wenger oraz Ernesto Valverde. Wiemy też, że przeprowadzono również interview z Jose Mourinho, który jednak jak zdecydowano nie odpowiadał profilowi Klubu. Laporta zdecydował postawić na pochodzącego z Santpedor trenera po konsultacji z Johanem Cruyffem. Jako szkoleniowiec FC Barcelony podziękował wielu piłkarzom, dostał kilka transferów ze swojej listy życzeń, a z drużyny rezerw dołączyło paru jego byłych podopiecznych. Zrewolucjonizował futbol swoimi metodami i wizją gry. Przez okres trenowania FC Barcelony wygrał rekordowe wśród trenerów Barçy 14 pucharów, a styl gry blaugrany zachwycał cały piłkarski świat. Jako pierwszy trener zdobył również wszystkie sześć możliwych pucharów w ciągu jednego roku kalendarzowego. Po odejściu z Dumy Katalonii prowadził Bayern Monachium, a obecnie jest szkoleniowcem Manchesteru City. Dzisiaj kończy 50 lat.
Per molts anys, Pep!
19.01.1936
Josep Samitier rozegrał swój ostatni mecz w karierze. Reprezentacja Katalonii zremisowała 1:1 z Židenicem Brno. Zespół z Czech wygrał spotkanie dzięki większej liczbie wykonanych rzutów rożnych (9:8). Takie to były czasy 😉 Dla FC Barcelony rozegrał 504 spotkania, strzelając 361. goli (to obecnie numer 5 na liście strzelców historii Barçy) i zdobywając 11 pucharów, w tym mistrzostwa Katalonii i Hiszpanii.
Samitier ma ulicę swojego imienia niedaleko Camp Nou.
20.01.1988
Jeffrén Isaac Suárez Bermúdez urodził się w wenezuelskim Ciudad Bolivar. Kiedy był jeszcze mały jego rodzina przeniosła się na Teneryfę, gdzie rozpoczął swoją karierę w lokalnym klubie. W 2004 r. przeniósł się do La Masii gdzie wyróżniał się we wszystkich kategoriach wiekowych, w których występował. Debiut w pierwszej drużynie zaliczył w spotkaniu Pucharu Króla przeciwko FC Badalona w sezonie 2006/07 zastępując na boisku Javiera Saviolę. Niestety rozwój piłkarza stopowały kontuzje. W 36. kolejce legendarnego sezonu 2008/09 Jeffren zaliczył debiut w przegranym 1-2 spotkaniu z Realem Mallorca. 3. kwietnia 2010 roku w konfrontacji z Athletic Bilbao strzelił swojego pierwszego gola w Primera División. Podczas pierwszego El Clásico w sezonie 2010/11 rozgrywanego na Camp Nou gospodarze wygrali nie dając żadnych szans zagubionemu Realowi Madryt 5:0, a Jeffren strzelił ostatniego z goli w legendarnej La Manicie.
Po sezonie opuścił klub i przeniósł się za kwotę 3,75 miliona euro do Sportingu Lizbona. W 2014 roku powrócił do Hiszpanii, by grać w Realu Valladolid. Występował również na boiskach Belgii, Szwajcarii oraz Cypru, niestety za każdym razem do pokazania jego talentu stawały na drodze kontuzje.
Grał w młodzieżowych zespołach Hiszpanii, zdobywając Mistrzostwo Europy U-19 2006 roku czy Mistrzostwo Europy U-21 w 2011. W 2007 roku dostał powołanie na turniej Copa America z Wenezueli jednak odmówił, chcąc sprawdzić jak potoczy się jego kariera i czy nie zaprzepaści szans na występy w reprezentacji La Roja. Obecnie jest zawodnikiem chorwackiego Slaven Belupo.
21.01.1901
Ricardo Zamora Martínez urodził się w Barcelonie. Swoją przygodę z piłką rozpoczął w zespole juniorów Universitari SC skąd trafił do Espanyolu. W 1919 r. podpisał kontrakt z FC Barceloną, w której występował przez trzy sezony. W znaczącym stopniu przyczynił się do zdobycia trzech Mistrzostw Katalonii oraz dwóch Pucharów Króla. W drużynie prowadzonej przez Jacka Greenwella występował z takimi piłkarzami jak między innymi Josep Samitier, Sagibarba, Paulino Alcántara i Félix Sesúmaga.
Po czasie spędzonym w FC Barcelonie powrócił do drużyny RCD Espanyol. Występował jeszcze w Realu Madryt oraz francuskiej OGC Nicei. Był postacią bardzo kontrowersyjną. Podobno lubił pić koniak i palić do trzech paczek papierosów dziennie. W 1920 drodze powrotnej z Igrzysk Olimpijskich został aresztowany, uwięziony i ukarany grzywną za próbę przemytu cygańskich cygar. Po zakończeniu kariery został trenerem, prowadząc wiele zespołów z Hiszpanii. W 1958 roku gazeta „Marca” nazwała jego imieniem nagrodę dla bramkarza z najmniejszą liczbą goli straconych podczas sezonu. Zmarł 8 września 1978 roku w Barcelonie. Został pochowany na cmentarzu Montjuïc w Barcelonie.
22.01.1977
Antonio Velamazán Tejedor urodził się 22. stycznia 1977 roku w Barcelonie. Swoje pierwsze piłkarskie kroki stawiał w katalońskim CF Damm skąd trafił w 1993 roku do La Masii. W 1994 reprezentował już zespół rezerw Dumy Katalonii, a już rok później znalazł się już w kadrze pierwszej drużyny. Johan Cruyff dał mu szansę debiutu 7 października 1995 roku w wygranym 1:5 wyjazdowym spotkaniu z Realem Betis. W swoim premierowym występie zdobył gola. Sezon 1995/96 zakończył na 11 spotkaniach i 3 bramkach. Następne sezony spędził na wypożyczeniach w drużynach Realu Oviedo, Albacete Balompié i CF Extremadura.
Po tym okresie został zawodnikiem Espanyolu Barcelona, który reprezentował w latach 1999-2005. Rozegrał jeszcze rok w UD Almería występując w Segunda División. W 2006 podpisał kontrakt z katalońskim CE L’Hospitalet gdzie występował w niższych ligach do 2011 roku, kiedy w wieku 34 lat zakończył karierę.
23.01.2014
Sandro Rosell podał się do dymisji w połowie swojej kadencji. Argumentował swoją decyzję pogróżkami, które mieli otrzymywać jego bliscy oraz wypaleniem pełnioną funkcją. 39-ty prezydent FC Barcelony musiał również ciągle tłumaczyć się z nieprawidłowości przy transferze do klubu Neymara, co według wielu było głównym powodem odejścia. „Nie chcę, aby niesprawiedliwy atak wpłynął negatywnie na wizerunek klubu” – podsumował.
Nowym prezydentem został Josep Maria Bartomeu, który wcześniej pełnił funkcję wiceprezydenta. Wszyscy wiemy, jak to się skończyło.
23.01.2019
FC Barcelona i Ajax Amsterdam doszły do porozumienia w sprawie transferu Frenkiego de Jonga. Duma Katalonii zapłaciła za gracza 75 milionów euro + 11 milionów euro zmiennych. Holender podpisał z klubem pięcioletni kontrakt. Zawodnik do drużyny dołączył 1 lipca 2019 roku.
24.01.1987
W Salto na świat przyszedł Luis Alberto Suárez Díaz. Swoją piłkarską przygodę rozpoczął w urugwajskim Nacionalu. W 2006 przeniósł się do Holandii gdzie podpisał konktrakt z FC Groningen. Dobre występy zaowocowały transferem do Ajaxu Amsterdam już po pierwszym sezonie gry w Eredivisie. W barwach drużyny z Amsterdamu rozegrał 110 spotkań strzelając 81 bramek. 20. listopada 2010 podczas meczu z PSV Eindhoven ugryzł piłkarza rywala, Otmana Bakkala, w okolice obojczyka, za co został zawieszony przez klub na dwa spotkania ligi holenderskiej.
31. stycznia 2010 roku przeniósł się do drużyny Liverpoolu. W Anglii przez trzy i pół sezonu rozegrał 110 spotkań strzelając 69 goli. W sezonie 2012/13 w meczu z Chelsea ugryzł Branislava Ivanovicia, za co został ponownie zawieszony na dziesięć spotkań ligi angielskiej. W 2014 podczas Mistrzostw Świata w Brazylii ugryzł Giorgio Chielliniego za co został zawieszony na cztery miesiące rozgrywek klubowych.
11 lipca 2014 roku FC Barcelona i Liverpool doszły do porozumienia w sprawie transferu Urugwajczyka do Katalonii. Już w pierwszym sezonie zdobył potrójną koronę – mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Króla i Ligę Mistrzów. Razem z Neymarem i oczywiście Lionelem Messim stworzyli zabójcze tridente MSN, siejąc postrach w Europie. Nieudany sezon 2019/20 zakończył czas Suareza na Camp Nou. Sposób w jaki został wypchnięty z klubu do dziś budzi niesmak. Dla FC Barcelony rozegrał 283 spotkania i zdobył 198 bramek. Obecnie jest zawodnikiem Atletico Madryt i mimo wieku wciąż imponuje skutecznością.
W reprezentacji debiutował w 2007 roku rozgrywając dotychczas 119 spotkań, 59 razy pokonując bramkarzy drużyn przeciwnych. We wszystkich ligach europejskich, w których grał zdobywał koronę króla strzelców.
Kacpra Września możesz śledzić na Facebooku oraz Instagramie. Polecamy!
