Po raz kolejny zapraszamy was na jedyny taki segment o FC Barcelonie, w którym opisujemy najważniejsze wydarzenia z historii Klubu dzień po dniu. Retro Barçę przygotowuje Kacper Wrzesień, jeden z największych kolekcjonerów bordowo-granatowych gadżetów w Polsce. Raz w tygodniu w poniedziałek publikuje swój przegląd w ramach cyklu Retro Barça. Zapraszamy!
28.12.1971
Sergi Barjuán Esclusa przyszedł na świat w Les Franqueses del Vallès. Rozpoczynał swoją karierę w drużynie EC Granollers, w której grał jako skrzydłowy bądź napastnik. W swoim ostatnim sezonie przed przejściem do Dumy Katalonii strzelił aż 40 bramek. Po transferze trafił początkowo do Barçy C (już nieistniejącej) gdzie został cofnięty na lewą stronę defensywy. Debiut w pierwszym składzie zaliczył 24 listopada 1993 roku. Kontuzjowany był Jon Andoni Goikoetxea więc Cruyff postanowił powołać Sergiego na mecz z drużyną Galatasaray. Parę dni po tym spotkaniu dostał kolejną szansę zaprezentowania się w meczu ligowym przeciwko Rayo Vallecano. Świetne występy spowodowały, że wkrótce jego pozycja w drużynie stała się niepodważalna. Przez wiele sezonów Sergi Barjuán stanowił o sile lewej strony defensywy FC Barcelony jednak podczas pierwszej kadencji Louisa van Gaala ich wzajemne relacje osłabiły pozycję Hiszpana w zespole. Kiedy w 2002 roku Holender wrócił na stanowisko trenera stało się jasne, że dla piłkarza nie ma miejsca w kadrze.
Był ostatnim członkiem słynnego „Dream Teamu” Johana Cruyffa, który opuścił FC Barcelonę. W koszulce Dumy Katalonii rozegrał 382 spotkania i strzelił 11 goli. Po sezonie 2001/02 trafił na zasadzie wolnego transferu do Atletico Madryt, które reprezentował jeszcze przez trzy sezony zanim zdecydował się zakończyć swoją karierę. W reprezentacji Hiszpanii rozegrał 56 spotkań. Zdobył między innymi gola w swoim debiucie z Polską. Grał na Mistrzostwach Świata 1994 i 1998 roku oraz Mistrzostwach Europy 1996 i 2000. Po zakończeniu kariery został trenerem, obecnie prowadzi chiński Zhejiang Greentown. Osiągnięcia z FC Barceloną: Mistrz Hiszpanii 1994, 1998, 1999 Puchar Hiszpanii 1997, 1998 Superpuchar Hiszpanii 1994, 1996 Puchar Zdobywców Pucharów 1997 Superpuchar UEFA 1997.
28.12.1975
W 15. kolejce sezonu 1975/76 podczas meczu z Realem Madryt trybuny Camp Nou wypełniły się senyerami, czyli flagami Katalonii. Musiały one zostać wniesione potajemnie przez tysiące kibiców. Wydarzenie to miało miejsce zaledwie miesiąc po śmierci generała Franco. Demonstracja lokalnego patriotyzmu była głośno komentowana w całej Hiszpanii ponieważ spotkanie było transmitowane w telewizji. Bramkę już w 3. minucie spotkania strzelił Neeskens, a stan meczu wyrównał Pirri. Kiedy wydawało się, że mecz zakończy się remisem 1:1, bramkę na wagę trzech punktów strzelił Rexach.
29.12.1941
Domènec Balmanya y Perera urodził się w Gironie. W rodzinnym mieście rozpoczął swoją karierę skąd w roku 1935 trafił do FC Barcelony. Swój debiut zaliczył 10 listopada 1935 w meczu z Espanyolem Barcelona. W sezonie 1936/37 rozgrywki z powodu wojny domowej zostały zawieszone jednak Azulgrana i inne kluby z republikańskiej części Hiszpanii rywalizowały w Lidze Śródziemnomorskiej. W roku 1937 klub pojechał do Meksyku i Stanów Zjednoczonych rozegrać parę spotkań towarzyskich. Klub rozegrał czternaście gier, a przeciwnikami byli: Club América , Atlante FC , Necaxa i reprezentacja Meksyku . W Stanach Zjednoczonych FC Barcelona grała i wygrała turniej z Brooklyn XI , New York XI, reprezentacją Izraela XI, a następnie z reprezentacja USA. Mimo, że wyprawa pomogła finansowo klubowi to jednak trener O’Connell wrócił do Hiszpanii z zaledwie czterema graczami. Po dwóch sezonach trafił do francuskiego FC Sète 34. Po zakończeniu wojny domowej w 1939 roku rząd Franco nałożył sześcioletni zakaz na wszystkich wygnanych sportowców, którzy chcieli powrócić do Hiszpanii. Ówczesny prezydent Barcelony – Enrique Piñeyro prowadził kampanię na rzecz swoich zawodników, a Balmanaya mógł powrócić z wygnania w 1941. Po opuszczeniu Dumy Katalonii grał jeszcze dla Gimnàstic de Tarragona oraz UE Sant Andreu. Po zakończeniu kariery próbował swoich sił jako trener prowadząc takie zespoły jak między innymi Girona, Oviedo, Valencia, Betis, Malaga, Atletico Madryt i oczywiście FC Barcelona. Zmarł 14. lutego 2002 roku w Barcelonie.
30.12.2002
Szkoleniowiec sekcji piłkarzy ręcznych Valero Rivera López na konferencji prasowej poinformował, że sezon 2002/03 jest ostatnim w jego karierze na ławce trenerskiej FC Barcelony. Przez 13 lat był zawodnikiem katalońskiego giganta, a od 1983 roku powierzono mu rolę szkoleniowca pierwszej drużyny szczypiorniaka. Wywalczył blisko 70 tytułów, na szczególną uwagę zasługuje siedem tytułów w sezonie 1999/2000.
31.12.1973
Johan Cruyff po raz drugi w swojej karierze zdobył Złotą Piłkę. W roku 1973 z Ajaxem zdobył Superpuchar Europy, swój szósty tytuł Eredivisie i trzeci z rzędu Puchar Europy. Fantastyczny sezon zaowocował transferem do FC Barcelony.
01.01.1917
Anglik John Barrow 1 stycznia 1917 roku został zatrudniony jako pierwszy oficjalny trener przez Hansa Gampera. Barrow był byłym zawodnikiem i kapitanem FC Barcelony. Na ławce trenerskiej zadebiutował 7 stycznia 1917 roku w meczu o mistrzostwo Katalonii przeciwko drużynie International, zakończonego remisem 0:0. Pierwszą drużyną kierował tylko przez 19 spotkań, z których Duma Katalonii wygrała 12, zremisowała 5, a przegrała zaledwie 2. Mimo dobrych statystyk nie wygrała żadnego pucharu. Klub został również zdyskwalifikowany z rozgrywek o mistrzostwo Katalonii za wystawienie nieuprawnionego do gry zawodnika z Argentyny – Juana Garchitoreny, ponieważ w tamtych czasach zagraniczni piłkarze nie byli dopuszczani do występów. Przygoda Johna Barrowa z FC Barceloną trwała zaledwie 4 miesiące po czym został zwolniony z powodu problemów z alkoholem. Miejsce Barrowa zajął inny Anglik – Jack Greenwell.
01.01.2014
W wieku 90 lat zmarł Josep Seguer Sans. Piłkarz występujący na pozycji bocznego obrońcy był jedną z gwiazd słynnej „Barcelony Pięciu Pucharów”. FC Barcelonę reprezentował przez 14 sezonów, od 1943 do 1957 roku, rozgrywając 470 spotkań i strzelając 133 gole. Po zakończeniu kariery prowadził wiele drużyn katalońskich z niższych lig. W sezonie 1969/70 zastąpił Artigasa na stanowisku trenera pierwszego zespołu. Prowadził drużynę w 11 spotkaniach, a w następnym sezonie został asystentem Buckinghama. Zmarł 1. stycznia 2014 r. w Vandellòs i l’Hospitalet de l’Infant.
02.01.1884
John Richard Greenwell przyszedł na świat w angielskim Crook. Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w klubie z rodzinnego miasta – Crook Town, w którym grał przez 11 sezonów po czym przeniósł się do Katalonii. W FC Barcelonie zadebiutował 29. września 1912 roku w wygranym 4:2 spotkaniu z nieistniejącym już FC Espanya de Barcelona. Rok później Greenwell zorganizował sparingi ze swoją byłą drużyną. Dzielił szatnię z takimi piłkarzami jak młody Paulino Alcántara, Francisco Bru czy Romà Forns. Po zakończeniu kariery piłkarza rozpoczął w swoim życiu etap trenera. Joan Gamper zaufał Anglikowi i już 7. lipca 1917 roku zadebiutował w wygranym 3:1 meczu z CE Europa. Prowadził zespół Barçy przez 7 sezonów co dało 492 spotkania i poprowadził go do swojego pierwszego „złotego czasu”. Oprócz Alcántary prowadził między innymi takich piłkarzy jak Sagibarbę, Ricardo Zamorę, Josepa Samitiera, Félixa Sesúmagę czy Franza Platko. Jako trener znany był z innowacyjnego podejścia do taktyki, skupiającego się na budowaniu ataków od tyłu oraz rozwijaniu gry podaniami. Tylko Johan Cruyff prowadził zespół przez więcej sezonów niż Jack Greenwell. Po opuszczeniu Katalonii w 1923 roku prowadził między innymi Espanyol Barcelona i Real Mallorca, a także zespoły z niższych lig. W 1931 roku powrócił do Blaugrany na dwa sezony. Prowadził jeszcze zespoły Valencii i Sportingu Gijón. Wyjechał z Hiszpanii z powodu wojny domowej i przeniósł się z żoną Doris do Peru. Jest jedynym trenerem w historii spoza Ameryki Łacińskiej, który jako trener wygrał Mistrzostwa Ameryki Południowej. Jego ostatnim przystankiem w karierze była Kolumbia, gdzie pomagał w przygotowaniach kadry do Igrzysk Ameryki Środkowej i Karaibów, które z powodu wojny zostały jednak odwołane. W 1942 roku dołączył do Independiente Santa Fe. Wracając z treningu dostał ataku serca i zmarł 20. listopada 1942 roku.
03.01.2006
W pierwszym meczu 1/8 rozgrywek Pucharu Króla Zamora FC podejmowała FC Barcelonę. Mimo, że faworyt spotkania był jeden to niespodziewanie to gospodarze w 5. minucie wyszli na prowadzenie za sprawą Xaco. Przy straconej bramce fatalnie zachował się Oleguer i Sylvinho. Podopieczni Franka Rijkaarda ruszyli do ataku jednak znakomicie w bramce spisywał się José Manuel Domínguez. W 37. minucie do remisu doprowadził Giovanni van Bronckhorst, który w sytuacji sam na sam pewnie pokonał bramkarza Zamory. Już przed przerwą goście z Katalonii powinni prowadzić ale fatalnie w tym spotkaniu pudłował Santiago Ezquerro. Dopiero dziewięć minut przed końcowym gwizdkiem rzut wolny na bramkę zamienił Rafael Marquez, który znakomicie uderzył z 20. metra. Następna akcja przyniosła kolejnego gola dla zawodników holenderskiego szkoleniowca. Sylvinho znakomicie urwał się na lewym skrzydle i dograł do niepilnowanego Ludovica Giuly, a Francuz dołożył nogę ustalając wynik spotkania na 1:3. Na boisku w 89. minucie zameldowali się Rodri i Cristian Hidalgo. Dla ofensywnego piłkarza był to debiut w pierwszej drużynie i zarazem jedyna minuta jaką dla niej rozegrał.