Retro Barça: Charly, Valdés, Més Que Un Club

Po raz kolejny zapraszamy was na jedyny taki segment o FC Barcelonie, w którym opisujemy najważniejsze wydarzenia z historii Klubu dzień po dniu. Retro Barçę przygotowuje Kacper Wrzesień, jeden z największych kolekcjonerów bordowo-granatowych gadżetów w Polsce. Raz w tygodniu w poniedziałek publikuje swój przegląd w ramach cyklu Retro Barça. Zapraszamy!

11.01.1980
Geovanni Deiberson Maurício Gómez urodził się w Acaiaca, mieście położonym w stanie Minas Gerais w Brazylii. Swoje pierwsze piłkarskie kroki stawiał w zespołach młodzieżowych Cruzeiro. Od samego początku imponował talentem dlatego aby mógł się rozwijać został wypożyczony na sezon 98/99 do zespołu América Belo Horizonte. W wieku zaledwie 18 lat zaliczył 15 spotkań i strzelił jednego gola. Po powrocie znalazł miejsce w pierwszej drużynie Cruzeiro i stał się ulubieńcem fanów.

Latem 2001 roku Geovanni przeniósł się do Europy. FC Barcelona postanowiła zapłacić za niego 18 milionów dolarów, podpisując czteroletnią umowę. W pierwszym sezonie rozegrał 21 spotkań strzelając bramkę przeciwko Realowi Saragossa. Po zmianie trenera na Rexacha z którym popadł w konflikt, Brazylijczyk stracił pozycję w zespole i pojawił się zaledwie w pięciu pojedynkach. W połowie sezonu udał się na wypożyczenie do Benfiki Lizbona rozgrywając 17 gier i strzelając 3 bramki.

Latem 2003 roku Geovanni zdecydował się przyjąć warunki klubu z Lizbony i na zasadzie wolnego transferu opuścił szeregi Dumy Katalonii. W Portugalii przez trzy sezony rozegrał 74 spotkania i zdobył 13 bramek. W 2004 i 2005 roku wybrano go „Graczem Roku Benfiki”. Pomimo dobrych występów zawodnik rozwiązał umowę z powodu problemów rodzinnych i wrócił do Brazylii. W 2006 roku podpisał kontrakt z Cruzeiro. Na lotnisku czekało na niego 1000 fanów Raposy. W lipcu 2007 roku związał się z Manchesterem City, jednak po roku został wyrzucony przez klub z Anglii. Piłkarz pozostał jednak na wyspach i wybrał ofertę Hull City. W drugim sezonie razem z zespołem spadł do Championship i klub pozwolił zawodnikowi na odejście. Wrócił do Ameryki lecz tym razem wybrał Północną i zespół San Jose Earthquakes. Po powrocie do Brazylii reprezentował takie klubu jak EC Vitória, América FC i CA Bragantino gdzie zakończył karierę.

W reprezentacji debiutował w przegranym meczu z Meksykiem. Był to zarazem pierwszy i ostatni mecz w pierwszej reprezentacji Canarinhos.

12.01.2004

Edgar Davids został zaprezentowany jako nowy nabytek FC Barcelony. Holender wypożyczony do Katalonii został z zespołu Juventusu Turyn. Okazał się bardzo dużym wzmocnieniem podopiecznych Franka Rijkaarda . W dniu przejścia drużyna z Camp Nou zajmowała dopiero 7. pozycję w tabeli po dziewiętnastu kolejkach ligowych. Sezon zakończył się wicemistrzostwem kraju. Mimo prób zatrzymania Davidsa (był wolnym zawodnikiem po wygaśnięciu umowy z Juventusem) wybrał on bardziej korzystną ofertę Interu Mediolan. Popularny Pitbull w barwach blaugrana rozegrał 19 spotkań i strzelił bramkę przeciwko Albacete.

13.01.1947

Carles Rexach y Cerdà urodził się w katalońskim Pedralbes. Rexach zadebiutował w FC Barcelonie 25. kwietnia 1965 roku podczas spotkania z Racingiem Santander w ramach Copa del Generalísimo (obecnie Puchar Króla) wygranym 4:0. Ze względu na młody wiek został wypożyczony na dwa sezony do zespołu CD Condal, który funkcjonował jako filia Barçy. Powrócił do klubu latem 1967 roku i już 10. września zadebiutował w rozgrywkach La Liga w przegranym 2:3 meczu przeciwko Realowi Saragossa.

Związany z FC Barceloną przez całą seniorską karierę zdołał rozegrać 638 meczach i strzelił 197 bramek. W sezonie 1970/71 strzelając 17 bramek wygrał Trofeo Pichichi razem z José Eulogio Gárate, piłkarzem Atletico Madryt. Na boisku i poza nim bardzo dobrze rozumiał się z Johanem Cruyffem. W 1981 roku zakończył karierę w wieku 34 lat.

Ze względu na niesamowitą wiedzę i zasługi dla Klubu dostał propozycję pracy w sztabie szkoleniowym Dumy Katalonii. Pracował jako asystent kilku trenerów pierwszej drużyny, trzy razy prowadził ją jako główny menadżer. W 1991 roku kiedy Johan Cruyff musiał poddać się operacji serca, pod koniec sezonu 2000/01 kiedy zastąpił Lorenzo Serrę Ferrera oraz w następnym sezonie kiedy pozwolono mu spróbować sił. Niestety słabe wyniki osiągnięte przez jego drużynę (dopiero 4. miejsce w lidze) sprawiły, że podziękowano Rexachowi za współpracę. W 1998 roku pracował w Yokohama Flügels.

W FC Barcelonie pracował również jako doradca i skaut, który odkrył talent Leo Messiego i podpisał z nim kontrakt na serwetce aby go nie stracić. Popularny „Charly” był doradcą zarządu aż do czasów Bartomeu chociaż nie jest jasne, czym dokładnie się zajmował. Osiągnięcia z FC Barceloną: Mistrzostwo Hiszpanii 1974, Puchar Króla 1968, 1971, 1978, 1981, Puchar Zdobywców Pucharów 1979, Puchar Miast Targowych 1966, 1971.

14.01.1982

Víctor Valdés Arribas przyszedł na świat w L’Hospitalet de Llobregat. Syn José Manuela Valdesa i Aguedy Arribas dorastał w Gavá razem z dwójką braci. Do La Masii trafił w lipcu 1992 roku jednak już we wrześniu opuścił szkółkę z powodu przeprowadzki rodziców na Teneryfę. Podczas pobytu na wyspie występował w UD Ibarra. Do FC Barcelony powrócił w 1995 roku. Louis Van Gaal dał mu szansę w grach przed sezonem 2002/03. 14. sierpnia 2002 roku zaliczył oficjalny debiut w drużynie Barçy podczas spotkania eliminacji do Ligi Mistrzów z zespołem Legii Warszawa. W Primera División pierwszy mecz zagrał 1. września przeciwko Atletico Madryt zakończonym 2:2. Podczas sezonu był bliski odejścia z klubu przez konflikt z holenderskim trenerem, zesłany do drugiej drużyny przez 3 dni przestał przychodzić na treningi. Interwencja Joana Gasparta, który widział potencjał w Valdesie sprawiły, że młodzian pozostał FC Barcelonie. W połowie sezonu Van Gaal został zwolniony a jego następca Radomir Antić przywrócił go do pierwszego składu.

Przed kolejnym sezonem sprowadzono jednego z lepszych bramkarzy ostatniego Mundialu, Turka Rüştü Reçbera, ale również z nim wychowanek wygrał rywalizację. Mimo tego, że podczas kadencji Franka Rijkaarda, Victor był pierwszym bramkarzem nie ustrzegał się błędów co powodowało ciągłą debatę na temat jego pozycji w zespole. 17. maja 2006 roku na Stade de France, w finale Ligi Mistrzów przeciwko zespołowi Arsenalu rozegrał koncertowe spotkanie, wielokrotnie ratując zespół od straty gola. W 2008 roku został wybranym trzecim kapitanem zespołu po Puyolu i Xavim. Świetna forma Valdesa sprawiła, że do samego końca jego występów w koszulce Barcelony skończyła się dyskusja na temat znalezienia nowego bramkarza. Wbrew temu, co mówiono, nie bronił tylko dlatego, że Real też miał wychowanka na bramce. 1. listopada 2011 roku pobił rekord Miguela Reiny w minutach bez puszczonego gola z 876 minut na 895.

W styczniu 2013 roku Víctor Valdés podał do mediów informację, że nie przedłuży wygasającego kontraktu i odejdzie z FC Barcelony w poszukiwaniu nowych wyzwań. 19. maja 2013 roku osiągnął liczbę 500 spotkań dla Dumy Katalonii, kończąc ostatecznie na 536 występach. 26. marca w spotkaniu z Celta Vigo zerwał więzadła krzyżowe i jak później się okazało był to ostatnim mecz Valdesa w barwach blaugrana. W październiku 2014 roku rozpoczął treningi z Manchesterem United. Na początku 2015 roku podpisał kontrakt na 18 miesięcy jednak ponownie skonfliktowany z Van Gaalem, postanowił poszukać szczęścia na wypożyczeniu i trafił do belgijskiego Standardu Liege. Po powrocie do Anglii i rozwiązaniu swojego kontraktu z United przeszedł do Middlesbrough. 3. stycznia 2018 roku ogłosił zakończenie swojej kariery. W kadrze Hiszpanii rozegrał zaledwie 20 spotkań mimo tego, że od lat był w dużo lepszej formie niż kapitan reprezentacji Casillas. Po zakończeniu kariery trenował Moratalaz Sports School, a w 2019 roku przyjął propozycję trenowania zespołu Juvenil A. Jednak już w październiku jego kontrakt został rozwiązany z powodu różnic szkolenia. Obecnie jest trenerem amatorskiego UA Horta (dzielnica Barcelony).

15.01.1991

Marc Bartra Aregall urodził się w katalońskim Sant Jaume. W 2000roku zaczął swoją przygodę z piłką w zespole juniorskim Espanyolu Barcelona, skąd po dwóch sezonach przeniósł się do Dumy Katalonii. Do La Masii dołączył w wieku 11 lat, przechodząc przez wszystkie kategorie wiekowe aż do debiutu w zespole rezerw w 2009 roku. Pep Guardiola pozwolił zadebiutować mu 14. lutego 2010 roku w przegranym 2:1 spotkaniu 22. kolejki Primera División przeciwko Atletico Madryt. Na Estadio Vicente Calderón zastąpił Jeffrena na końcowe 30 minut meczu. Przez kolejne dwa sezony był podstawowym i wyróżniającym się zawodnikiem zespołu rezerw. Do kadry pierwszej drużyny awansował na stałe w sezonie 2012/13 za kadencji Tito Vilanovy. Nigdy nie należał do pierwszego wyboru trenerów, od czasu debiutu we wszystkich rozgrywkach zaliczył 103 spotkania pokonując przy tym 6 razy bramkarzy drużyn przeciwnych.

W czerwcu 2016 roku Bartra przeniósł się za około 8 milionów euro do Borussi Dortmund. W drodze na Westfalenstadion, 11 kwietnia 2017 roku przed ćwierćfinałem Ligi Mistrzów z AS Monaco z powodu wybuchu bomby złamał kość promieniową, w ręce miał wiele odłamków szkła. Operację przeszedł następnego dnia, później opisał to wydarzenie jako „najdłuższe i najcięższe 15 minut mojego życia”. Po powrocie do treningów i grania Barta nie czuł się dobrze psychicznie w Niemczech i 30. stycznia 2018 roku zdecydował się na transfer do zespołu Betisu Sevilla.

W reprezentacji debiutował 16 listopada 2013 roku w towarzyskim meczu przeciwko Gwinei Równikowej. Marc Barta ma brata bliźniaka – Erica, który również szkolił się w La Masii jednak nie został zawodowym piłkarzem.

15.01.1999

FC Barcelona ogłosiła transfer braci Franka i Ronalda de Boer z Ajaxu Amsterdam do FC Barcelony. Za zawodników zapłacono odpowiednio 11 i 10 milionów euro. Louis Van Gaal, który był trenerem bardzo naciskał na zakup przede wszystkim obrońcy reprezentacji Holandii, brat przyszedł niejako w pakiecie. Guardiola tak podsumował transfer kolejnych graczy z Kraju Tulipanów do FC Barcelony: „Gdybym to ja był Holendrem, z trudem zaakceptowałbym ośmiu Katalończyków w Ajaksie, ale jeżeli gra się dobrze i wygrywa, można zaakceptować wszystko”. Frank występował w Dumie Katalonii przez pięć sezonów i był podstawowym zawodnikiem, natomiast Ronald po dwóch mocno nieudanych dla siebie latach opuścił Camp Nou i przeniósł się do Glasgow Rangers gdzie stał się jedną z legend i ikon klubu z Ibrox Stadium.

16.01.1980

Seydou Ahmed Keita urodził się 16. stycznia 1980 roku w stolicy Mali – Bamako. W 1996 roku rozpoczął swoją karierę w klubie Centre Salif Keita, a rok później wyemigrował do Francji gdzie został piłkarzem rezerw Olympique Marsylia. Nie zdołał przebić się do pierwszej drużyny Marsylii i rozegrał dla niej tylko 6 spotkań po czym przeniósł się do Ligue 2 aby reprezentować FC Lorient. Po awansie, wygrał Puchar Ligi jednak zespół spadł z Ligue 1, a Keita dołączył do zespołu RC Lens.

Świetne występy zarówno we Francji jak i europejskich pucharach zwróciły uwagę Monchiego i zawodnik trafił Sevilli. W swoim pierwszym sezonie w Hiszpanii rozegrał 31 spotkań i 4 razy pokonywał bramkarzy drużyn przeciwnych. Po zaledwie jednym sezonie zwrócił na siebie uwagę FC Barcelony, z którą podpisał 4-letni kontrakt. Pojawiły się spekulacje, że przyszedł do klubu z Camp Nou w pakiecie z Danim Alvesem. Debiutował 13. września 2008 roku w spotkaniu z Wisłą Kraków wygranym 4:0 przez jego drużynę. Trafił na najlepszy okres w historii Dumy Katalonii, był bardzo ważną postacią w drużynie Pepa Guardioli, zdobywając wiele pucharów. Często mówiono, że był 12-tym zawodnikiem legendarnego składu. Głównie z powodów podatkowych postanowił odejść latem 2012 roku do chińskiego Dalian A’erbin. W 2014 roku wrócił do Primera División reprezentować barwy Valencii. W Europie rozegrał jeszcze dwa sezony we włoskiej AS Romie by następnie przenieść się do nieistniejącego już katarskiego klubu El Jaish, w którym zakończył swoją karierę. W reprezentacji grał od 2000 do 2015 roku rozgrywając 102 spotkania i strzelając 25 bramek.

16.01.2010

W 18. kolejce sezonu 2009/10, FC Barcelona podejmowała zespół Sevilli FC. Po pierwszej połowie widniał remis 0:0 jednak tuż po przerwie bramkę samobójczą strzelił Escudé, a na 20 minut przed końcem podwyższył Pedro. W 85 minucie bramkę strzelił Leo Messi i była to jego bramka numer 100 w 188. występie w barwach klubu z Camp Nou. W 91. minucie Argentyńczyk podwyższył prowadzenie na 4:0 i takim też wynikiem zakończyło się to spotkanie.

17.01.1968

Enric Llaudet ogłosił przedterminowe wybory na prezydenta FC Barcelony. Zwycięzcą głosowania 17. stycznia 1967 roku okazał się kandydat Llaudeta – Narcis de Carreras y Guiteras. Nowy prezydent sprawował władzę w klubie przez 2 lata i w tym czasie wygrano jedynie Puchar Króla w sezonie 1967/68. Blaugrana zawdzięcza mu jednak swoje motto – „Més que un club” (dokładnie „el Barça més que un club” czyli „Barça to więcej niż klub”). Hasło to miało podkreślić, że FC Barcelona jest nie tylko zwykłym klubem sportowym ale przede wszystkim symbolem i wizytówką całej Katalonii. W czasach dyktatury generała Franco mocno prześladowana ludność z Katalonii właśnie na stadionie Camp Nou jako jednym z niewielu miejsc demonstrowała swój lokalny patriotyzm. Narcís de Carreras obejmując stanowisko 17 stycznia 1968 roku wypowiedział zdanie: „Barcelona jest czymś więcej niż klubem piłkarskim, to duch, który jest zakorzeniony głęboko w nas, to barwy, które kochamy ponad wszystko”.

Kacpra Września możesz śledzić na Facebooku oraz Instagramie. Polecamy!